پیش ‎بینی بقای عاری از بیماری مبتلایان به سرطان تیروئید و تعیین عوامل موثر بر آن طی سال های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۱

زمینه و هدف: سرطان تیروئید نوعی بدخیمی غدد درون ریز است که بروز آن به طور پیوسته در بسیاری از مناطق جهان در حال افزایش است. با توجه به این‎که ممکن است، عوامل متفاوتی بر بقای عاری از بیماری در مبتلایان به سرطان تیروئید موثر باشد؛ لذا هدف این مطالعه شناسایی این عوامل است. روش بررسی: در این مطالعه هم گروهی تاریخی، 785 بیمار مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته مراجعه کننده به بخش پزشکی هسته ای بیمارستان امام رضا (ع) و بیمارستان قائم (عج) شهر مشهد طی سال های 1357 تا 1391 مورد بررسی قرار گرفت. پیگیری تمام بیماران از طریق مراجعات دوره ای و تماس تلفنی انجام شد. اثر عوامل مختلف دموگرافیکی و بالینی بر بقای عاری از بیماری مبتلایان با استفاده از مدل بقای وایبل ارزیابی شد. یافته ها: میانه زمان بقای عاری از بیماری مبتلایان برابر 05/1±15 سال به‎دست آمد. ارزیابی ویژگی‎های کلینیکی و پاتولوژی در حالت یک متغیره نشان داد که تأثیر متغیرهای جنس، سن در زمان تشخیص، نوع سرطان، مرحله سرطان، نوع درمان، تیروگلوبولین اولیه، اندازه تومور، وضعیت گره های لنفاوی درگیر، وضعیت متاستاز و جراحی ناکامل و در حالت چندگانه نیز اندازه تومور، وضعیت متاستاز، وضعیت گره های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص رابطه معنی‎داری بر بقای عاری از بیماری مبتلایان داشت (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به عوامل متعدد تأثیرگذار بر خطر عود مجدد بیماران و تأثیرگذار بودن وضعیت متاستاز، اندازه تومور، وضعیت گره های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص در حالت تعدیل شده، به نظر می رسد افرادی که دارای متاستاز دوردست می باشند و در مرحله چهارم مرحله‎بندی اندازه تومور، دارای درگیری غدد گره های لنفاوی و بالای 45 سال می باشند، در خطر عود مجدد بیشتری قرار دارند.